Kimsesizlik

Kendi yalnızlığımı keşfettiğim bir gündü. Daha doğrusu kendimle olan yalnızlığımı gördüğüm ilk gündü

İnsanlarla dolup taşan bu dünyanın içinde yalnız kalmak garip olsa da ben kendi yalnızlığımı yaşamaktaydım. Oysa onca zaman kalabalıkların arasındaki gizli yalnızlığım beni yanıltmıştı. Şimdi yalnızım, yapayalnız, kimsesiz ve çaresiz. Bu duyguyu taşımak o kadar ağır geliyor ki… Ne yapmalı, nasıl yenmeliydim bu duyguyu? Peki, ama bunca zaman beni kahreden bu duygu, yalnızlık mıydı yoksa kimsesizlik mi? Ben mi insanlardan uzaklaşmıştım yoksa insanlar mı benden? Sanki yok gibiydim, varlığımı hissedemiyordum. Benim yalnızlığım varoluşumda ki gerçeği görememekten mi ileri geliyordu yoksa? Öyleyse önce varoluşumda ki gerçeği yakalamalıydım, yani kendimi bulmalıydım.
Yalnızlığın limanına sığınmış, kalabalıkların arasında kaybolduğumu sandığım bir anda elimden tutup beni bu duygudan kurtaracak bir ses duymuştum:
“İşte burada yalnızlık gömülmeli! Yalnızlık dediğin nedir? Uzat ellerini uzatabildigin kadar uzaklara ve aç artık gözlerini, bak bakabildiğin kadar derinlere. İşte o vakit yalnız kalmadığını, yalnız olmadığını göreceksin. Her nefes alıp verişinde, attığın her adımda, her yürek atışında bir sen var senden ötede. Onu bulduğunda göreceksin yalnız olmadığını. Akan güzel, giden güzel. Bir ömür akıyor her gün, giden ömür güzel. Hayatta ne oluyorsa o güzel. Belki de ölüm bunun için güzel.”
Ölümü dahi Allah’a kavuşmak olarak algılayabilmek. Hayatta her şey olabilir, çünkü burası dünya ve yalan değil; şu anda biz buradayız ve bu gerçek, diyordu bir ses. Peki, ama kimdi bu sesin sahibi? Yalnızlığın limanına sığındığım, kaybolduğumu sandığım bir anda karşıma çıkan ve haykırışlarıyla ruhumu uyandıran bu sesin sahibi kimdi?
Ruhum dirilişe durmuştu adeta. Hayatıma öyle bir anda girmişti ki, çabuk ve aniden. Ben daha onu tanımadan o beni tanımıştı ve anlamaya çalışmıştı. Sonra da beni bana anlatmaya başlamıştı. Beni hiç kimse bu kadar tanıyamaz, böyle tanımlayamaz, anlatamazdı. Ben, kendi yokluğumu sorgularken, yok olmadığımı ve hiçbir şeyin yok olmayacağını; fakat dünya dediğimiz bu alemde her şeyin olabileceğini söyleyen bir sesti bu… Bu dünyanın ve içindeki canlı–cansız tüm varlıkların gerçek oluşunu anlatıyordu. Aslında bu yokluk, kendimi onca kalabalığın arasında yalnız ve kimsesiz görmemdi ve ben bu yokluk duygusundan kurtulmalıydım. Bana bir güç lazımdı. Çünkü kendi gücümü göremiyordum. Her şey üzerime geliyordu, hiçbirini kabul edemiyordum. Dış dünya ile ruhum arasına kırılması adeta? imkansız olan bir kabuk oluşturmuştum. Tüm kapılarımı insanlara kapatmış ve her bir kilidini uçsuz bucaksız deryalara atmıştım. Kendi yalnızlığımda bocalamayı tercih etmiş ve kaçmıştım diğer tüm varlıklardan.
İnsan bazen tam uç noktalarda gezinir de kendi eliyle kendisini ateşe atar ya… İşte benim kisi de öyle bir andı. Ölüme koşan insanlar gibi en uçlarda, uçurumun en uç çizgilerinde geziniyordum. Belki de tarif ettiğimden daha ağır bir anda çıkıvermişti o esrarengiz ses ve uyandırmıştı uyuyan ruhumu. O sesle keşfetmiştim kendimi. Sonra tüm alemi… Ve öyle bir yol açmıştı ki:
“Sonu belli, başı belli.”